گزارش روزنامه فخر آذربایجان از یک پسر بچه ۱۲ ساله ـ معتاد

فردا خیلی دیر است!

کودک ۱۲ ساله: دولت کمک کند مواد مخدر وارد کشور نشود.

مصرف هرویین طوری است که وقتی به سرت بزند مثل نوار در مغز بر می‌گردد و سخت می توان از سر بیرون کرد.این ها را یک کودک ۱۲ ساله معتاد به هروئین در اقامتگاه غیر اجباری فخر آذربایجان ( جمعیت خیریه امیدی دیگر) می گوید.او مثل آدم بزرگ ها حرف می زند.از کار و مخارج زندگی و اینکه بعد از خروج از کانون کار و کمک خرج خانواده‌اش خواهد شد . چشمانی سیاه و درشت و جثه ای نحیف دارد و از بچه های کار است . نامش سعید است(از نام مستعار استفاده شده است) و خود را اینگونه معرفی می کند.

-تا سال دوم ابتدایی درس خوانده ام و یک برادر ۹ ساله دارم . پدرم در خانه فرشبافی کار می کند و قبلا معتاد بود ولی حالا گاهی متادون مصرف می کند و مامانم وقتی فهمید معتاد شده ام برای ترک اعتیاد مرا به این کانون آورد.

وقتی صحبت از تحصیلاتش می کند یاد سخنان مدیر کل آموزش و پرورش می افتم که می گوید : بیسوادی در استان بویژه شهرهای بزرگ ریشه کن شده است و با خود می گویم : آیا کودکان کار هم مشمول طرح ریشه کنی بیسوادی می شوند یا نه؟

از چگونگی معتاد شدنش که می پرسم سرش را پایین می اندازد و آرام می گوید:

با دوستم که ۱۷ سال دارد ضایعات نایلونی جمع می‌کنیم و موقع کار ، گاهی دوستم به باغ می رفت و مواد مصرف می کرد و بعدها به من هم پیشنهاد داد و این طور شد که معتاد و بیچاره شدم.

مرتب با دستانش بازی می کند و در حالی که نگاهش را زا نگاهمان می دزد و در جواب اینکه پس از مصرف هروئین چه حالی پیدا می کند می گوید:

-هوش و حواسی برای آدم نمی ماند و حالت بدبختی و بیچارگی به آدم دست می دهد.

از مدرسه گریزان است و در برنامه های آینده اش درس خواندن جایی ندارد می گوید:

-اگر به مدرسه بروم باید شبانه درس بخوانم و دوست ندارم این کار را بکنم اگر از اینجا بروم صبح‌ها به سر کار قبلی‌ام باز می گردم و عصرها هم به باشگاه بدنسازی.

آرزویش شاید در ظاهر به اندازه دنیای کوچکش باشد اما به وسعت دریاست می‌گوید:

– تنها آرزویم بدبخت نشدن همسن و سالانم است چرا که اعتیاد یعنی در کنار خیابان ماندن و بدبختی.

انتظارش از مسوئلین دولتی هم در حد و اندازه سن و سالش نیست می‌گوید : دولت کمک کند مواد مخدر وارد کشور نشود.

برخلاف کودکان که دوست دارند انواع وسایل سرگرمی یا رایانه ای و وسایل تفریحی و خوردنی داشته باشند او برای خودش هیچ چیزی نمی خواهد و می گوید:

من به حد خود همه نوع امکانات دارم و دوست دارم مواد مخدر در هیچ جا پیدا نشود.

مسلماَ سعید تنها کودک کار نیست که به چنین شرایطی گرفتار شده است کودکی  که به خاطر ۵۰۰ تومان آدامس آویزانت می شود با شیشه پاک کن‌های سر چهارراه ها و گلفروشی ها که با التماس از راننده‌ها می خواهند یک گل برای عزیزانشان بخرند یا کودک خردسالی که ترازو را بهانه ای برای امرار معاش قرار داده است وضعیت مشابهی دارند و هر روز هم بر تعدادشان افزوده می شود.

سعید هایی که امروز به خاطر اعتیاد و یا تامین معاش خانواده ترک تحصیل می کنند و یا از مدارس خارج می شوند،اگر چاره اساسی اندیشه نشود فردا تبدیل به ناهنجاری های غیر قابل کنترل می شوند.پس امروز دیر است و فردا خیلی دیر.

چند سال پیش هم کودک ۷ ساله ای را برای ترک اعتیاد به این کانون آورده بودند و گزارش آن در همین روزنامه چاپ شد . بنا به گفته ی آقای اصلانزاده مدیر مرکز اقامتی جمعیت خیریه امیدی دیگر ، امروز به دلیل روی آورد به مواد مخدر صنعتی تعداد داوطلبین ترک اعتیاد در چنین مراکزی نسبت به گذشته کاهش پیدا کرده و جوانان اشتیاق کمتری برای ترک از خود نشان می دهند و در مقابل تعداد مراکز ترک اعتیاد اجباری افزایش یافته است.

وی می افزاید : به جرات می توان گفت که نتایج چندان خوبی از این کمپ های اجباری گرفته نمی شود و مسئولین باید قدم های اساسی تری بردارند.آقای اصلان زاده که قبلا معتاد و به رانندگی کامیون مشغول بوده مدت ۱۶ سال است پاک می باشد و به گفته خودش برای پرداخت زکات پاکی اش اقامتگاه مذکور را دایر کرده و فعالیت جدی و مستمری برای ترک اعتیاد جوانان انجام می دهد ظرفیت این اقامتگاه را ۱۲۰ نفر عنوان می کند و می گوید:

-به دلایل گفته شده فعلا در این کمپ ۳۳ بیمار پذیرش شده است.

وی ادامه میدهد:این مرکز در سال ۱۳۸۷  راه اندازی شد و در این ۵ سال حدود ۷۰۰ نفر ترک اعتیاد کرده اند که مدت پاکی عده ای از آنها حتی به ۴ یا ۵ سال می رسد و بسیاری از بیماران هم ارتباط خود را با جمعیت قطع نکرده اند.

اصلان زاده علت اصلی اعتیاد مجدد بسیاری از بیماران را عدمحمایت جامعه و مسئولین و نبود اشتغال عنوان کرده و می گوید:با قاطعیت می توان گفت اگر ۵۰ درصد تر اعتیاد کرده ها شغل مناسب و درآمد خوبی داشته باشند دیگر دنبال اعتیاد و یا عوارض جانبی آن سرقت و ….نمی روند.

وی در مورد این اقامتکاه می گوید:مبلغ پذیرش فرد بیمر ۱۶۰ هزار تومان برای ۲۹ روز است اما همه افرادی که داوطلبانه برای ترک اعتیاد به این کانون می آیند نمی توانند این مبلغ را پرداخت کنند و عده ای هم رایگان پذیرش می شوند و هیچ نهاد و مسئولی کمک مالی حتی معنوی هم نکرده است.

وی با اشاره به اینکه این مرکز با حداقل ها اداره می شود گفت:ما غذاهای آنچنانی برای برای مریض هایمان نمی توانیم و معمولا از برنج تایلندی و به جای گوشت از سویا استفاده می کنیم و گاهی اوقات هم اگر کمک های مردمی باشد آب گوشت به بیمارانمان می دهیم.

وی با انتقاد از عدم کمک مسئولان به ویژه هگام اعزان بیماران به مرلکز درمانی می گوید:هنگام درمان اگر بیماری دچار شد فوری به بیمارستان اعزام می کنیم اما متاسفانه هزینه بیمارستان زیاد می شود و از توان ما خارج،اما با این حال هزینه اش را خودمان متقبل می شویم و انتظار داریم حداقل در این مورد کمکمان کنند.

وی افزود از افراد خیر خواست کمک های مادی و معنوی خود را از این مرکز درغ نکنند.

منبع : روزنامه دینی و اجتماعی فخر آذربایجان (تبریز)

۲۱ تیر ماه ۱۳۹۱