شب های پر فضیلت قدر و ایام سوگواری حضرت علی علیه السلام

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را          که به ما سوا فکندی همه سایه هما را

بی‌گمان لابه‌لای قفسه کتاب‌خانه هر شیعه‌ای را که بکاوی، نهج البلاغه را هم پیدا می‌کنی که لابد روی اولین قفسه، کنار قرآن کریم و دیوان حافظ تکیه داده شده است، که اگر غباری بر صفحه‌هایش نشسته باشد، دست کم شب‌های قدر و ماه رمضان، به یاد ضربت خوردن و شهادت امام، این غبار زدوده و این خاک تکانده خواهد شد. این همه از عشق و ارادت مردم به حضرت علی(ع) حکایت دارد. شب‌های قدر افزون بر آنکه شب‌های نزول قرآن است، با یاد و نام نخستین امام شیعیان نیز متبرک شده است.

در واقع، نام و یاد امام علی(ع)، آرایه‌ای است که بر تارک این شب مقدس می‌آورند و پاسش می‌دارند. آن‌گاه که قرآن بر سر می‌گیرند و می‌گریند، در پس زمینه خاطره‌ای تاریخی، به بزرگ‌مردی می‌اندیشند که زخمی و رنجور بر بستر مرگ غنوده است و کشنده‌اش را با پیاله‌ای شیر تسلی می‌دهد. هیچ کینه‌ای در دل نمی‌کارد و می‌داند که ابن ملجم، بازمانده خوارج ستیزه‌گر و دست‌آورد تحجرزدگی گروهی کج‌اندیش است که دین را به افراط آلوده‌اند. چنین است که مردم تنها به عشق علی(ع) در این شب‌ها به لعن و نفرین ابن ملجم می‌پردازند. مثلاً زنان بعضی شهرهای ایران در این شب‌ها طی مراسمی حزن انگیز، دستان خود را به حنا آغشته می‌کنند و بر ابن ملجم مرادی لعنت می‌فرستند. شیعیان، این شب را به یاد درگذشت نخستین شهید محراب گرامی می‌دارند و تا پگاه و به تأسّی از امامشان به نیایش می‌پردازند. آنها گاه در ورای زمزمه‌های تنهایی‌شان، صدایی را می‌شنوند: «فُزْتُ و رَبّ الکعبه» این بی‌تردید اوج رستگاری بوده است برای علی(ع). ( خیریه امیدی دیگر )   

فرا رسیدن ایام جانگداز شهادت مولی الموحدین حضرت علی (ع) بر تمامی عاشقان آن حضرت و شما بازدید کنندگان گرامی ، تسلیت باد .